Δρόμοι παλιοί που αγάπησα και μίσησα ατέλειωτα
Μικρές πλατείες με παγκάκια γεμάτα αναμνήσεις
Νύχτες των γυρισμών αναπότρεπτες κι η πόλη νεκρή
Την ασήμαντη παρουσία μου βρίσκω σε κάθε γωνιά

Κάμε να σε ανταμώσω, κάποτε, φάσμα χαμένο του πόθου μου
Κι εγώ ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ κρατώντας
Ακόμα μια δάδα τρεμόσβηστη στις υγρές μου παλάμες

Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα χωρίς
Να γνωρίζω κανένα κι ούτε
Κανένας με γνώριζε...

Θα ρθει μια μέρα που δε θα χουμε πια τι να πούμε
Θα καθόμαστε απέναντι και θα κοιταζόμαστε στα μάτια
Η σιωπή μου θα λέει: Πόσο είσαι όμορφη, μα δε βρίσκω άλλο τρόπο να στο πω
Θα ταξιδέψουμε κάπου, έτσι από ανία ή για να πούμε πως κι εμείς ταξιδέψαμε

Ο κόσμος ψάχνει σ' όλη του τη ζωή να βρει τον έρωτα, μα δε βρίσκει τίποτα
Σκέφτομαι συχνά πως η ζωή μας είναι τόσο μικρή που δεν αξίζει καν να την αρχίσει κανεις
Απ' την Καβάλα θα πάω στη Θεσσαλονίκη ίσως και στην Αθήνα· είναι κατι κι αυτό δεν μπορείς να το αμφισβητήσεις

Καπνίσαμε -θυμήσου- ατέλειωτα τσιγάρα συζητώντας ένα βράδυ
-Ξεχνώ πάνω σε τι- κι είναι κρίμα γιατί ήταν τόσο μα τόσο ενδιαφέρον

Μια μέρα, ας ήτανε, να φύγω μακριά σου αλλα κι εκεί θα ρθείς και θα με ζητήσεις
Δε μπορεί, Θεέ μου, να φύγει κανείς ποτέ μοναχός του
...

Καλή μου αρχή...